lessphp fatal error: load error: failed to find /winnicanowizny.pl/wp-content/themes/theme52998/bootstrap/less/bootstrap.lesslessphp fatal error: load error: failed to find /public_html/winnicanowizny.pl/wp-content/themes/theme52998/style.less Daniele | Winnica Nowizny

Daniele

Podstawowe cechy morfologiczne

Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego a większy od sarny. Długość ciała wynosi od 130 do 150 cm, wysokość w kłębie 80-90 cm. Masa ciała dorosłych samców (byków) wynosi od 46 do 80 kg, natomiast samic (łań) - od 35 do 52 kg. Jest zwierzęciem średniej wielkości. Tułów ma zbudowany masywnie, stosunkowo krótkie i mocne nogi nadają mu, w porównaniu z sarną czy jeleniem, wygląd zwierzęcia krępego i ciężkiego. Okrywa włosowa (suknia) daniela charakteryzuje się dużą zmiennością ubarwienia. Normalne umaszczenie jest czerwonawo-brunatne z białymi plamami ułożonymi w podłużnych rzędach, zimą- ciemnopopielate z niewyraźnymi plamami. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemna smuga. Zmiana sukni (linienie) następuje w maju-czerwcu oraz październiku.

Występowanie

W górnym plejstocenie daniele występowały na terenie niemal całej Europy. Ostatnie zlodowacenie zepchnęło go do regionu śródziemnomorskiego. Do Europy Środkowej sprowadzono go w XVI i XVII wieku, początkowo jako zwierzę parkowe, później dopiero wprowadzając go w łowiskach otwartych. W Polsce daniel był od średniowiecza hodowany w parkach i menażeriach. Liczniejsze populacje danieli występują w zachodniej części kraju, brak go na wschodzie kraju i w górach.

Biotop

Daniel zasiedla bardzo różne środowiska. W Polsce występuje w różnych typach siedliskowych lasów. Najczęściej zasiedla bory mieszane z panującą sosną zwyczajną oraz pewnym udziałem dębów, brzozy, świerka i buka. Urozmaicone, niewielkie kompleksy leśne, poprzedzielane enklawami polnymi, mające ponadto znaczny procent łąk, stanowią idealny biotop danieli.

Pokarm

Daniele należą do zwierząt przystosowanych do pobierania mieszanego pokarmu z przewagą traw. W obrębie całego areału swego występowania daniel preferuje trawy i roślinność zielną przed pędami drzew i krzewów. Najbardziej preferowane są słodkie trawy z rodzaju Agrostis, Festuca, Holcus i Poa. Chętnie zjadane są pozostające na zimę zielone liście jeżyny i bluszczu. Od wiosny do jesieni duże znaczenie w diecie mają liście i pędy drzew i krzewów. Do najchętniej zjadanych należą dzika jabłoń, jesion, buk, brzoza, grab, kasztanowiec, dąb, dzika grusza, śliwy i wierzby. Od listopada do lutego daniele zgryzają pędy roślin iglastych. Chętnie zjadają żołędzie, bukiew, kasztany, jagody, jabłka i inne owoce. Zimą spałują korę drzew, głównie wiązów i iglastych.

Rozród

Dojrzałość płciową osiągają łanie w wieku 16 miesięcy. Ruja ma miejsce w październiku. Ciąża trwa około 230 dni. W czerwcu lub lipcu łania rodzi jedno, bardzo rzadko dwa młode. Laktacja trwa do następnej rui samicy.

Behawior

Daniel ma doskonały wzrok, znacznie lepszy niż pozostałe jeleniowate W ciemności widzi jednak znacznie gorzej. Węch ma również bardzo dobrze rozwinięty, choć słabiej niż u jeleni. Daniel wydaje kilka różnych dźwięków Łanie beczeniem utrzymują kontakt z cielętami. Cielęta odzywają się piskiem. Czasem daniele wydają głos podobny do miauczenia. W momentach zagrożenia zwierzęta te wydają okrzyk trwogi, wysokiego tonu bek. Głos byka w okresie rui brzmi jak zgrzytliwe chrapanie. Głowa jest wówczas trzymana poziomo lub lekko uniesiona, pysk lekko otwarty. Są to dźwięki bardzo krótkie i szybko po sobie następujące. Byki gromadzą się na niewielkiej przestrzeni, a łanie przychodzą na miejsce bekowiska zwabione głosem. Daniel jest zwierzęciem stadnym, tworzącym zgrupowania średniej wielkości. Można wyróżnić następujące ugrupowania: łania z potomstwem, rudel łań z młodzieżą, rudel byków, rudel mieszany, rudel młodzieży oraz osobniki samotne. Ugrupowania rodzinne łączą się w większe chmary składające się z łań, ich potomstwa z bieżącego oraz poprzedniego roku oraz samotnych łań.